Pelin Onay - "Nü Sızı"

GİDİYORUM İSTANBUL

Gidiyorum İstanbul. Bir demet yağmur var avuçlarımın içinde, sessizliğim bahardan kalma bir intihar, bıraktım kapısı hiç çalınmayan bir evin bahçesine. Kırgınım ve huysuzum dillenmeyen sözlere…“giden gitsin, sen şarkılar söyle içinden, boş ver”, diyemeyecek kadar şarkılıyım, birazdan yolda durduracak beni polisler, şarkı kontrolünde promili aşmış olacağım.

Gidiyorum İstanbul. Bana çok geldin, belki de az. Karıştırdım sevda sözcüklerini okey taşlarıyla. Çifte dönüyordum, yenildim. Saat sabahın üçü, saat sabahın orta şekerli hali, saat sabahın yalpalayan yürüyüşü. Galiba iğnesi kırılmış bir plak kadar bozuğum. Dağıttım kadın aklımla, yeter kavuşmalar için soyunduğum. Gidiyorum İstanbul. Benden önce çok gidenlerin anısına, bir selam daha bırakarak sokaklarına. Kaldırımların ıslak tenhalığına tükürdüm ve küfürler yağdırdım dili bozuk kavuşmaların ısırgan soğukluğuna. Kaşınıyorum, hadi susturun yine, yeniden, bir kez daha. Elbet bir zaman yorulacaksınız, kelimeleri arayacak diliniz, konuşmayacağım, konuşturamayacaksınız.

Gidiyorum İstanbul. Getirdiğim boyalı ve süslü öpüşleri sunamadım aşkın dudağına. “Üzgünüm”, diyen cevaplarda kaldı başı dik sevda yürüyüşüm. Mahcup olacak biri varsa o da benim, beni bağışla Asya ve Avrupa, şiirleri boğazınızdan geçiremedim. Yutkunduğum sitemlerde terledi ânı yaşayan bekleyiş. Hadi, bir daha söyle şarkını Vedat Sakman, ama ne olur “usulca”. Sen de biliyorsun işte, “ateşim dumansız arayışlarda.”

Gidiyorum İstanbul. Gözleri pencerede beni bekler Ege, özlemiştir, bir tas sıcak çorbayla yolumu gözlemektedir. Tez elden haber geldi, seni her kim üzdüyse yürü ve arkana bakma dedi. Boynum kıldan ince, sevdadan derindir. Bağırdım ama göz yaşlarıma söz dinletemedim. Asi ve kırılgan olur yaşını alan özlemler, isteksizce öğrendim.

Gidiyorum İstanbul, aldırma, aldırma gözü pek direnişime, hayasız tükenişime ve inatçı bekleyişime. Gülhane’den aldığım mor tokalı çanta kadar gerçektir uykusuzluğum ve Eminönü’ndeki ekmek arası balık yalnızlığım. Biliyorum İlke, Yeşilköy’den denize sitemleri indirdik, geride kaldı kırık ezgiler kuşağından geçen kekeme direnişler. Şişli’de şişe geçirdim umutları ama pişmediler. Taksim’de taktım kafama bu sefil suskunluğu. Kadıköy’de bir kadı kadar asilken, Beşiktaş’da beşik kertmesi olduğumu hatırladım mutlu anılarla, ağladım, ağlandım belki de.

Gidiyorum İstanbul... Bu ne senden ilk kaçışım ne de ilk düşüşün yüreğime. Sessizce, hiç yaşanmamış gibi adımlayarak yolları... Ne bu serden son geçişim ne de son düşüşüm kaderime. Kumdan Kaleler neden yok artık, sahile insem bulabilir miyim şarkılarını dalgalar kaçırmadan inine?

Gidiyorum İstanbul. Ağır geldi kalabalığın içinden bağıran yalnızlığım. Köpek öldüren hırçınlığım, köprü altlarında barınan çığlığımda. Ne ay anladı ışığında soyduğum çıplaklığı ne de “gece ay şahit” şahadet getirdiğim gözlere. Sus İstanbul, ne olur herkes gibi sus sen de. Bak işte gidiyorum, arkamdan su dökme, bir parça mavi yeter yollara düşmeme.

Gidiyorum İstanbul. Tuzlu damlacıklarla yıkadım yüzümü ve açıldım sabaha. Bakırköy’de delirdim dalgalara ve kulaç attım anason kokusunda istiflenen sarhoşluğa. Gelmedi beklenen gülüşler, olsun, gidiyorum gelmek istemeyenlerden ben de. Aze’m, özüm, omuzlarını açık bırak, ıslatacağım gözlerimle. Kaç damla sığar, üşüyen yorgunluğun bedelsiz uzaklığında nefes alan hüzünlere?

Gidiyorum İstanbul, gidiyorum evime. Evimin neresi olduğunu bilmediğim denize. Gülümsettiğin zamanlar çıkınımda katık olsun. El sallıyorum, dağılan saçlarımın arasına karıştı rüzgarın sesi. Yağmurunda ıslandım, kafidir bu sema gösterisi.

Gidiyorum İstanbul, bir gün dönersem diye, sakla gölgemi.


’05 İstanbul / Yeşilköy-Şişli
– çok uykum var, müsait bir denizde yatabilir miyim? -

BİR HİKAYEMİZ VAR MI?

Bir hikayemiz var mı?

(bence var../ yoksa bu hasret neden tüter..? ..)

imgelerin izdüşümünde dansa kaldır beni
uyuklayan bedenimi uyandır
yüreğimi uçuklatan satırlarına sarıldım
hadi beni yeniden kandır

hala çocuğum sevdalarda
yalpalayarak yürürsem yüreğinde,
ayağım takılıp da düştüğümde adını sayıklarsam,
mimiklerim çıldırırsa seni görünce,
beni bağışla
her şeyin sebebi hasretindendir

hangi geceydi,
her gece miydi susuzluğum sarılmalara..?
gökten üç elme düştüğünde,
biri de bana değmiş miydi..?
kaç yaşında fark ettim
unuttum
hatırladım kadın olduğumu..?
hangi şarkı kesti göbek bağımı,
bağladı beni hayata..?
beni bu soruların cevaplarından tutar mısın..?

gecenin bilmem kaçı
aklımın kaçışı
sorgu sual dinlemiyor saatler
önce hangimizin yüreğinde yıldız kaydı..?

tuttuğum dileklerde unuttum kayıplarımı
kime baksam üzgün
ağlamaklı
yaralı
haydi gel
şu uzaklığın kopçasını tek bir hareketle çıkart üzerimden
şehveti bir bıçak gibi sapladım bedenime
göğüslerim değil,
yüreğim dirileşiyor
sana öyle bakma demiştim,
beynim tahrik oluyor

zaten kandıramadım geceyi
gündüzün koynuna girmek için hızla geçiyor
gecelelerde benim gibi sevgilim
sabırsız
isyankar
laf dinlemez
işin ucunda sevda olunca,
saatleri bile saymıyor..
.........
......
....

ama sen../..bir hüzzam makamında uyut beni
adını sayıklayan dudaklarımı ıslat
gözlerimi güldüren renkli düşlerine sarıldım
haydi../..bana hikayemizi anlat


hazan/ '03

GARDA UNUTULAN HÜZÜNLER

Köşe bucak kaçıyorum sesli zamanlardan. İçimden geçen trenin veda sireni acıtıyor kalp çarpıntısını. Garlarda unutulan hüzünlerin öksüz bakışları çarpıyor raylara. “Evladım, şu bilete bi bakar mısın, saat kaçta yazıyor?” diye soruyor yaşını gözlerine gömmüş ninenin dudakları. Bakışlarımızda derin korkular, yetişememe telaşı, uzak sevgilerin endişeli uykusu. Bakışlarımızda pür dikkat bekleyiş coşkusu.

Sırtında çantası, ne yöne gideceğini bilemeyen yüreğin, neresi olursa olsun sadece “gitmek” üzerine yazılmış düşlerini ısırıyor sabah ayazı. Cebinde biriktiği üç beş kuruş dilekle yola çıkacak belki de, sesini duyuramadığı kavuşmaların uğultusunu geride bırakarak. Gitmek çözüm mü o da bilmiyor, onca soru cevap oyunun içinde gidip gelirken. Bazen seçimler bize uygun düşmeyebilir ama yürek seçici davranmıyor. Aşk geldiği gibi kalıyor, tüm sesinle kovsan da, kulaklarını tıkayıp ellerinde terliyor.

“Neyin var hanım kızım?”
“Bir şey yok bey amca”
“Ama ağlıyorsun”
“Hayır amca, sadece dökülüyorum”

Kim bilir neleri sığdırdı içine fazla geleceğini düşünmeden ve hiç ummadığı ama bir gün mutlak olacak dediği bir anda aktı kalbinden taşanlar yanaklarına. Ne çok şey biriktiriyoruz göz gözü görmez sevişmelerin içinde. Tene tutsak sevda Türküleri yakılıyor ıssız gecelerin yalnızlık biçen ay ışığı sokaklarında. Kime çarpsan yaralı haykırış dilinde. Öksüz sürgün nöbetlerinde deliriyoruz, boğazımızda düğümlenen “gitme kal” yutkunmaları içinde.

“Gitme diyorum, gidiyor”
“Kim?”
“Aşk”
“Aşkla konuşabiliyor musun?”
“Kavuşmalara eksik kaldığımdan beri”

Onca eksikliğin içinde neden kavuşmalar başı çeker ve yenilir uzaklığa? Dudaklardan çıkması bu kadar kolayken sevginin, neden korkulara yenilir ve çeker gider arkasına bakmadan? Akşama kadar satması gereken simitleri bitiremediği için bir köşede ağlarken çocuk, bizler ısınan ellerimizin değerini bilmeden yaşıyoruz. Emanetçiye bırakılan eşyalar gibi dileklerimiz, çoğu zaman geri dönüp almayı bile unutuyoruz. Nasıl oluyor da onca unuttuklarımız arasında, kendimizi de bir yerlerde bırakıp gitmiyoruz?

Yerde bir kağıt parçası, özel bir yakarışa dokunur gibi uzanıyorum, “her yanım hüzün olsa da kavuş bana” yazıyor. Kim bilir kimin parmaklarından kaydı, geride bıraktıklarından kaçmaya çalışırken, kompartıman sessizliğine karışan. Aslında kendimizden kaçmaya çalışıyoruz, sadece kendimizi götürdüğümüzü bilmeden.

“Varınca hemen ara”
“Tamam”
“Seni çok özleyeceğim”
“Tamam”
“Çok seviyorum seni”
“Tamam canım, tamam”

Konuşsana be adam, bir şeyler söylesene, bir cümle kurmayı bile öğretmedi mi bu yaşam sana? Kız sana sarılıyor, kollarında korku tüneli. Nefret ediyorum dudaklarınıza biçtiğiniz müebbet suskunluktan. Ne demek “tamam”? Merak etme, anlıyorum seviyorsun ama geçecek, sakin ol, her şey yoluna girecek demek gibi bir şey mi? Bunun da üstesinden geleceğiz, bak iyi olacaksın demek mi yoksa? Çok seviyorum seni, lanet olsun tamam!...

Gidiyorum vedaların arasından, bütün ihtişamıyla yaklaşıyor tren. Geriye dönüp baktığımda, sadece hüzün var. Garda unutulan hüzünler. Ve biliyorum, kimse dönüp de aramayacak, kaybettiğini düşünmeyecek bile. Her tren vedaların dumanında, art arda söndürülen ve ezilen sigara izmaritleri arasında yanaşacak istasyona. Kondüktörün düdüğü duyulacak, telaş içinde koşturacak bedenler. Aniden rüzgar çıkacak, garda unutulan bütün hüzünler etrafa saçılacak, üstümüze yapışacak. Kim bilir, bu yüzden belki de bütün vedaların ağırlığı üzerimizde. Belki de bu yüzden hüzün ağırlığındayız.

Garlarda unutulan hüzünler, hepinizi kutsuyorum. Sevmemiz gereken bir çağda olmalıydık, maalesef ayrılıkların elinden tutuyoruz.

Aşk, dilimi ısırdım, gitme, inan sadece korkuyoruz…



18.08.’06 – İzmir - istasyon sessizliğinde mola -

Flash: By.Ee